Kornel Makuszyński urodził się 8 stycznia 1884 r. w Stryju (obecnie na Ukrainie), a zmarł 31 lipca 1953 w Zakopanem. Polski prozaik, poeta, felietonista, krytyk teatralny i publicysta. Członek Polskiej Akademii Literatury. Syn Julii z Ogonowskich i Edwarda Makuszyńskiego, pułkownika wojsk austriackich. Uczęszczał do IV Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Wynajmował skromną kwaterę u lwowskiego asenizatora i hycla Siela na Kleparowie.

W wieku 14 lat zaczął pisać wiersze. Ich pierwszym recenzentem w cukierni na Skarbkowskiej 11 był Leopold Staff. Pierwsze wiersze publikował w lwowskim dzienniku "Słowo Polskie" mając 16 lat. Od 1904 r. był członkiem redakcji tego dziennika, zajmując się recenzjami teatralnymi. Ukończył Wydział Filologiczny Uniwersytetu Lwowskiego. Studiował w Paryżu. W połowie 1915 r. podobnie jak Leopold Staff, a także tysiące innych mieszkańców Lwowa, został ewakuowany w głąb Cesarstwa Rosyjskiego.

Zupełnie przypadkowo zatrzymał się w Kijowie, gdzie żyło tam wielu Polaków. Został tam prezesem miejscowego Związku Literatów i Dziennikarzy Polskich oraz kierownikiem literackim Kijowskiego Teatru Polskiego. Do Polski wrócił po zakończeniu wojny w 1918 r., lecz podobnie jak Staff - nie do Lwowa, lecz do Warszawy. Za swoją twórczość otrzymał członkostwo Polskiej Akademii Literatury, państwową nagrodę literacką w 1926 r., nagrodę PAL "Złoty Wawrzyn" i honorowe obywatelstwo Zakopanego. Mieszkał tam od 1945 r. Po 1945 r. był objęty zakazem publikacji i poddany szykanom.

Został pochowany na Cmentarzy Zasłużonych na Pęskowym Brzyzku w Zakopanem. W Zakopanem znajduje się też jego muzeum. Tam również odbywa się turniej brydża jego imienia. Kornel Makuszyński jest patronem Hufca ZHP w Głowinie. Od 1994 r. przyznawana jest Nagroda Literacka im. Kornela Makuszyńskiego.